HAYATIN "OYUN"LARI

Bildiğiniz gibi herhangi bir eğitimde belirli zamanlarda egzersizler veya oyunlar yapılarak yüksek motivasyon korunmaya çalışılır. Bugün katıldığım eğitimde yapılan bir egzersiz sırasında aklıma geldi: Hayat tersine döndü galiba. Biz yetişkinler giderek oyunlardan haz alıyoruz. Ancak yüksek beklentiler yüklediğimiz “Y kuşağı” çocukları ise, giderek proje çocukları olma yolunda ilerliyorlar. Sizce de bir terslik yok mu bu işte?

Evet, çocuk olmak da, yetişkin olmak da gerçekten zor. Çocukların yetişkin olabilmek için önlerindeki engelleri aşmaları gerekiyor ve bu durum onları “balkon çocuğu” olmaya itebiliyor. Yani çamurlara bulanmadan, bir topun peşinden koşmadan, o oyun parklarının tadına varmadan büyüyen bir kitle var maalesef. Diğer bir taraftan günde 16 saat çalışan, aile bakımını üstlenen, maaşını düzenli alamayan, yaptığı işi sevmeyen, takdir göremeyen bir kitle daha var.

Aslında her iki kitlenin de ortak noktası aynı: Oyunlar. Çocuk oyunlarının “kutu kutu pense”leri çoktan geçtiğini düşünüyorum. Hafta sonları herhangi bir tesise gidin, yüzme havuzu olsun voleybol / basketbol sahası olsun belirli saatler çocuklara ayrılmış durumda. Değişen dünyanın getirilerini yaşıyoruz işte. Kimi ebeveynler / psikologlar bu yaşam tarzının çocuk gelişimine katkıda bulunduğunu belirtse de kimi ebeveyn / psikologlar buna katılmıyor. Yetişkin oyunları ise, algılarımızı açmaya yönelik oyunlar. Farklı bakış açıları ile olaylara yaklaşmamızı sağlıyor. Ve son dönemlerde de oldukça popüler bir şekilde ilerliyor. Ben biraz da geçmişe duyduğumuz özlem nedeni ile oyunlara bu kadar sıkı sıkıya sarıldığımıza inanıyorum :).

Ne şekilde olursa olsun hepimiz oynadığımız oyunlardan haz alıyor, eğleniyor ve bilinçli / bilinçsiz öğreniyoruz. Ben oyunlarla süslenen eğitimlerin daha kalıcı olduğuna inanıyorum. Örneğini “Güven: Kilit Nokta!” isimli yazımda paylaşmıştım. Ayrıca yukarıda yer alan fotoğraf da yine başka bir eğitimden kalan kare. Hepimizin yüz ifadesine bakın lütfen :). Hayatın öğretici taraflarını da oyunlarla yaşayabilmek gerçekten çok güzel bir duygu.

Bol “değer”li günler
Merve